Als lagereschoolkind was ik totaal nog niet geïnteresseerd in zelfverdediging, gevechtssport of whatsoever. Het was pas in het eerste jaar van de middelbare school dat ik gebeten werd door die microbe. Dit naar aanleiding van een gevecht op school waarbij het klassulletje bij uitstek de stoerste bink van de klas met een eenvoudige techniek vloerde. Ik was zo verrast en verwonderd, dit wou ik ook kunnen!

Ik schreef me in in een plaatselijke jiu-jitsu club. Het was voor mij de meest complete gevechtsport onder de traditionele gevechtsporten. Je leerde vallen, werpen, trappen, klemmen leggen, anticiperen op een gewapende aanval, enz... Tien jaar lang heb ik het beoefend. Nadien was ik echter genoodzaakt om iets anders te zoeken want de club hield jammer genoeg op te bestaan.
Zoekend naar een nieuwe sport (want een nabije jiu-jitsu club was er niet) kwam ik terecht bij Tao-Do Free Fight, onder leiding van Wim Van De Poele. Ik kwam plots voor kick-, thaiboksers en MMA-vechters te staan. Ik zal het nooit vergeten, de eerste maanden heb ik alle hoeken van de zaal gezien. Ik kreeg maar geen vaste voet aan de grond met mijn jiu-jitsu technieken. Ik vertoefde in een crisis, ik wou er zelfs mee kappen. Gelukkig was er de professionele begeleiding van Wim om mij wegwijs te maken. Na vele jaren trainen werd ik dan ook een 'allround vechter'.

Daar bovenop onderwees Wim samen met zijn jeugdvriend en collega-trainer Ivan Cardon vanuit hun militaire ervaring als gewezen paracommando's ook tal van close combattechnieken. Dit zijn technieken om je te verdedigen op straat. Want toegegeven, een ringgevecht en een straatgevecht zijn 2 verschillende zaken.

Gedurende al die jaren Tao-Do training kwam ik ook in contact met de interne krijgskunst. Opnieuw ging er een heel nieuwe en onbekende wereld voor me open. Ik had een déjà-vugevoel. Weerom schoot ik te kort met mijn technieken, net zoals weleer. Maar ook deze keer zette ik door. En met succes. Maar het moet gezegd zijn, tot op de dag van vandaag heb ik nog maar een klein deeltje van deze wereld ontdekt. Intussen heb ik ingezien dat deze weg eindeloos is, maar ook ontzettend boeiend en leerrijk.

In de jaren dat ik Tao-Do trainde ben ik ook andere vechtsporten en zelfverdedigingssystemen gaan verkennen. Want bij één enkele stijl blijven is mijn inziens nefast voor je ontwikkeling als vechtsporter of beoefenaar van zelfverdediging. Daarom ben ik gaan proeven van escrima (Filippijns stok- en mesvechten) en heb ik mij ook verdiept in krav maga, hét officiële gevechtsysteem van de IDF, het Israëlische defensieleger. Daarin ben ik enkele jaren instructeur geweest.

We zijn intussen 35 jaar verder en heb ik alles geleerd? Het antwoord is simpel: nee. Hoe langer ik mij verdiep in deze materie hoe vaker ik geconfronteerd word met het feit dat het leerproces oneindig is. Maar mijn passie voor de wereld van de krijgskunst is ook oneindig, dus dat treft :-) Met andere woorden, wordt vervolgd...