Rond 1991 zit ik, Wim Van De Poele, samen met Yvan Cardon rond de tafel op zoek naar iets compleet, een totaal pakket. We hebben jaren allerlei gevechtsporten en krijgskunsten doorlopen maar missen in elke tak wel iets. Bij judo mag je geen vuistslagen en trappen geven, bij karate en thaiboks mag je dan weer geen grondgevecht aangaan. Ninjitsu heeft ook zijn beperkingen, en close combat is (te) militair gericht,… Wat nu?

We beslissen om wat te experimenteren. We krijgen een derderangs trainingszaal in Lokeren ter beschikking. Al snel komen er enkele vrienden en sympathisanten op af en trainen we ongeveer  3 maal per week. De valoefeningen en worpen vielen soms wat tegen zonder tatami’s. 

Na een tijdje moesten we onze trainingszaal inruilen voor ‘de leeuwenkooi’, een betonnen hok met in het midden een betonnen paal en een plafond van golfplaten. Het had destijds wel degelijk dienst gedaan als leeuwenkooi aangezien we terecht gekomen waren in een gewezen dierentuin. In de winter moest je in beweging blijven want de regen en de sneeuw kwam door het plafond. Het was bijna even koud als buiten. Hier konden we onze Spartaanse opleiding uit ons paracommando verleden best wel gebruiken. Maar we waren jong, bruisten van de energie en we vlogen er zo mogelijk nog harder in. We kochten enkele oude tatami’s (binnenin uit stro vervaardigd en bikkelhard), een bokszak en enkele stootkussens. Er kwamen mensen bij uit allerhande disciplines maar ook tal van straatvechters pur sang. Na het dierentuin avontuur kwamen we in een zaal in Zele terecht, om nadien terug naar Lokeren te verhuizen.

Uiteindelijk konden we een zaaltje bij hugo's sportcentrum huren. De zaal was voorzien van tatami’s, bokszakken…en verwarming! Wat een luxe. We trainden naast bodybuilders en portiers van menig dancings in het Waasland. Er ontstond een leuke bende. Het groeide uit toch een ware club en we telden om en bij 50 leden. Tien jaar lang hebben we er getraind. Wegens omstandigheden werd de club in 2009 tijdelijk op ‘on hold’ gezet. Enkele trainers echter deden clandestien verder in een ondergrondse garage in Overmere. Niet in clubverband maar als vrienden onder elkaar.

We hebben de ondergrondse garage intussen geruild voor mijn persoonlijke dojo en nog steeds komen we met een handvol vrienden/trainers wekelijks samen om te trainen. Er invliegen als weleer gebeurd nog wel enige keer. Maar de drang om onze kennis en vaardigheden door te geven is intussen heel sterk geworden. De passie en de zoektocht naar de kunst van de krijger is sterker dan ooit. Zo sterk dat we besloten hebben om Tao-Do nieuw leven in te blazen.